PRACA,PŁACA,WYKSZTAŁCENIE,DOŚWIADCZENIE,RODZINA,DZIECI,PROBLEMY

Witam serdecznie
Mam na imię Anka, mówmy sobie po imieniu, tak będzie łatwiej
Odpowiadając na Twoje pytanie…, wiesz to miała być taka zabawa albo gra, ale skoro żadna z Was nie wytypowała tych cech, to zaspokoję Twoją ciekawość;)
Otóż, najnowsze wyniki badań wskazują, że rodzice są najlepszymi pracownikami z uwagi na 3 cechy:
1.       otwartość,
2.       lojalność,
3.       inicjatywa.
Jeśli dłużej zastanowić  się nad tymi wynikami - pierwsza i trzecia – wydają się oczywiste.
Najbardziej intrygująca dla mnie jest druga cecha i dlatego jej poświęcę najwięcej uwagi.
W polskim środowisku biznesowym funkcjonuję już od ponad 15 lat. Bardzo dobrze jest mi znana mentalność polskiego przedsiębiorcy – pracodawcy. Od wielu lat wyjaśniam mu, dlaczego nie da się „kupić” lojalnego pracownika za 1000 PLN miesięcznie „na rękę”. Z grubsza rzecz ujmując, jeśli jednym ze skutecznych motywatorów budujących lojalność pracownika jest wynagrodzenie, to kwota podana wyżej jest zatrważająco niska. Być może w innych miastach wystarczy na miesięczne utrzymanie, ale na pewno nie wystarczy w dużym mieście, jakim jest Wrocław. Jeśli zdecydujemy się pracować za tak niskie wynagrodzenie, musimy mieć wizję „dorabiania” do pensji, zatem musimy wydajnie gospodarować zasobami  czasu i sił, aby starczyło ich na wykonywanie dodatkowych prac dla innego pracodawcy.
Oczywiście, że wynagrodzenie nie jest jedynym, i dodatkowo nie jest również najskuteczniejszym „sposobem” budowania lojalności, i błędem byłoby przeceniać ten aspekt, ale jest to ważna kwestia z punktu widzenia sytuacji, w której znajduje się współczesna kobieta – matka, na nowoczesnym rynku pracy.
Każda z nas musi bowiem odpowiedzieć sobie na podst. pytanie: „Czy będzie mi się zwyczajnie opłacało pójść do pracy?” Za takie wynagrodzenie na pewno nie, w sytuacji kiedy mamy dzieci, zwłaszcza małe, musimy znaleźć im opiekę, państwowe żłobki czy przedszkola wciąż są likwidowane, a w tych, które pozostały -  od wielu lat brakuje miejsc. Jeśli nie możemy liczyć na pomoc rodziny, ponieważ na opiekunkę nie jesteśmy w stanie zarobić, sytuacja jest niezwykle skomplikowana. Z jednej strony jest tak, że chciałybyśmy realizować się na różnych płaszczyznach, także na płaszczyźnie zawodowej, z drugiej strony  bilans zysków i strat w pewnym sensie wymusza na nas konieczność pozostawania w domu i wychowywania dzieci w imię najwyższych wartości, takich jak: miłość, ciepło, spokojny dom, szczęśliwe, zadowolone dzieci i mąż, który de facto z naszej nieaktywności zawodowej także czerpie ewidentne korzyści.
Pozornie wydawać by się mogło, że dobrym rozwiązaniem dla współczesnych mam byłaby tzw. „praca zdalna”. Ale wierzcie mi, że na chwilę obecną, ta praca to mit, kompletna porażka. Wprawdzie na współczesnym rynku pracy nie brakuje tego typu ofert, natomiast mój głęboki sprzeciw budzą dodatkowe, powiedzmy ukryte aspekty tego typu ofert pracy. I tu już na wstępie zastrzeżenia budzi forma umowy o pracę, najczęściej cywilnoprawna: umowa zlecenia lub co gorsza umowy o dzieło. Ta druga to spośród wszystkich rodzajów umów jest dla pracownika najbardziej niekorzystna, nieopłacalna, a wręcz powiedziałabym więcej: pracodawca, który taką umowę proponuje – łamie prawo. Jeśli bowiem praca jest wykonywana w miejscu pracy pracodawcy, w określonym czasie i pod jego kontrolą, to de facto czym ta umowa różni się od typowej umowy o pracę? Korzyściami dla pracodawcy, który zwalnia się od wielu obowiązków, których powinien dopełnić zatrudniając pracownika. Czy w tej sytuacji można mówić o lojalności?
To tylko jeden aspekt, niekoniecznie najważniejszy. Drugą niezwykle ważną kwestią są regulacje prawne w naszym kraju. Osoba bezrobotna zarejestrowana w urzędzie pracy, decydując się na umowę o dzieło, traci status osoby bezrobotnej, musi wyrejestrować się z urzędu pracy, w związku z tym traci również prawo do ubezpieczenia zdrowotnego. De facto pracując za grosze – koszty ubezpieczenia musi sama ponieść lub być na ubezpieczeniu np. męża. Dlatego tak wiele kobiet w Polsce pracuje „na czarno” lub umowy o dzieło zawierają na inne osoby, bo przecież trzeba jakoś żyć i z czegoś utrzymywać siebie i rodzinę.
Przepraszam, rozpisałam się, miało być o lojalności, ale jak sama widzisz jest to kwestia bardzo złożona. Skądinąd przypominają mi się kwestionariusze rekrutacyjne wielu firm. I jednym z najciekawszych dla mnie pytań jest pytanie: „Co Panią / Pana motywuje do pracy?” Hihihi Oczywiście absolutnie nie wolno napisać, że godziwe wynagrodzenie, ponieważ nasze dokumenty od razu zostaną odrzucone.
Dlatego jedyną skuteczną bronią w walce o pracę i w walce z pracodawcami jest porządne i prawidłowe sporządzenie: e-maila do pracodawcy, czy przygotowanie się do rozmowy telefonicznej w sprawie pracy (ponieważ pierwsze wrażenie jest najważniejsze), dokumentów aplikacyjnych:  CV, listu motywacyjnego, postaranie się o referencje, itp., a potem, kiedy już zaproszą nas na interview, nie wolno nam popełnić podstawowych błędów tego typu rozmowy. Nawiasem mówiąc rozmowa kwalifikacyjna przypomina trochę zabawę w kotka i myszkę: pracodawca ma coś do ukrycia, kandydat ma również coś do ukrycia, a pytanie podstawowe brzmi:  „Jak ewentualne wady czy mankamenty przedstawić w kategorii zalet lub korzyści”;)
W przeciwnym razie, gdy o jeden wakat ubiega się 500 kandydatów, to większość dokumentów ląduje w koszu lub w ogóle nie jest czytana. Najsmutniejsze jest to, że podstawowe błędy w dokumentach aplikacyjnych popełniają nawet te osoby, które wcześniej zawodowo zajmowały się rekrutacją lub doradztwem zawodowym.
A przecież podstawową kwestią już na samym początku jest sam choćby wybór rodzaju życiorysu jaki zaprezentujemy pracodawcy; czy będzie on napisany w wersji chronologicznej, funkcjonalnej, ukierunkowanej, alternatywnej, czy twórczej? I tu należy najpierw zadać sobie pytanie, co chcemy ukryć, a co wyeksponować?
Och, bardzo wiele mogłabym na ten temat pisać; ja te dokumenty zawodowo wciąż przeglądam, analizuję, piszę, uczę, szkolę, doradzam, etc. –  temat rzeka;  z miłości do ludzi i z szacunku do pracy, której nauczyli mnie moi rodzice.
Mam nadzieję, że zaspokoiłam Twoja ciekawość ;)
Pozdrawiam serdecznie